Filosofie en activisme
Op dit moment zijn er even geen nieuwe workshops, maar we begrijpen dat jullie nieuwsgierig zijn naar wat onze cursussen te bieden hebben. Daarom willen we graag een kijkje geven in de ervaring van een van onze enthousiaste deelnemers aan de meest recente workshop, “VERTROUWVOL FILOSOFEREN,” die plaatsvond op 26 en 27 augustus.
Over hoe het leven symbool staat voor zichzelf
een bewijs dat filosoferen meer doet dan vragen stellen
Wouter Fimmers
Hoe doen zij dat toch, afgesloten tussen vier veilige muren mij de hele wereld laten zien? Hoe doen zij dat toch, mij meenemen op het juiste spoor, terwijl ik niet tijdig het perron bereikte? Hoe doen zij dat toch, zonder truken hun doos openen en mij met verwondering laten zien dat hetzelfde leven er helemaal anders in zit? Hoe doe ik dat toch, telkens boven geraken ondanks gewankel op de trap?
Moed, dat was het: wankelmoed. Perspectivistische lenigheid. En nu ook veranderkunde! Zij kunnen dat, met enkele druppels van hun water mij laten openbloeien, mij laten groeien. Zij kunnen dat, mij omarmen hoewel ik nooit twee keer dezelfde roos wil zijn. Zij kunnen dat, ineens het hele boeket schikken en tussen alle doornen hun eigen angel prikken. En passant, alsof het niets is, leren zij mij door de modder ploeteren om heldere schoonheid te zien, zij kunnen dat.
Zo vervelend het was om er te geraken, zo boeiend was het weer om er te zijn. Om te mogen zijn. Samen te mogen zijn, en te verblijven in vragen die blijven. Het kan geen toeval zijn dat ik steeds mag plaatsnemen in het hoofd van het huis. Dit is niet verdiepen, wel verhogen. Kennis vergroten zonder de honger te stillen, al zou dat niet lukken zonder smakelijk buffet.
Het is verwonderlijk dat als zij Chinees praten, zij wel degelijk iets verduidelijken. De welwillendheid een taal te spreken die gedeeld wordt, maakt niet dat wij elkaar van de eerste keer verstaan, en toch begrijpen wij de komma die we zoeken, het puntje op de i. Het is wonderbaarlijk dat een lift onze route versnelt, en wij toch op verrassende punten moeten vertragen omdat we verloren zijn gelopen. Het is een wonder dat wij niet wetend telkens andere wonderen baren dan waarvan we dachten zwanger te zijn. Zonder gemor en gemaar voegen wij toe. Zo laten wij tegenstellingen vervagen.
Zij Doen!Denken! Zij laten geen bestemming zien, bestemmen doen ze echter wel. Ik kom al lang niet meer alleen voor de philosophia, nu ben ik hier ook voor de philia. En dat hoef ik niet verder uit te leggen. Ik zou dat ook niet kunnen, al vroeg men er mij naar. Toch is het ook niet erg het hierover oneens te zijn met elkaar.
Hoe doen zij dat toch, de weg vooruit steeds anders lopen? Ik wil het blijven onderzoeken, zonder het ooit helemaal te weten. Misschien is dat wel mijn definitie van hopen.